| از فرط غم برای منِ تنگْ حوصله | | یارای آن نمانده که بتْوان کنم گله |
| از هم اساس عالم امکان چرا نریخت؟ | | روزی که شد به نیزه سر میر قافله |
| بر نیزه نزد محمل زینب، سر حسین | | آن‌سان که مهر و ماه نماید مقابله |
| از دود آه اهل سما، تیره شد زمین | | ز افغان ظالمان به فلک رفت، غلغله |
| رأس سُرور سینه‌ی زهرا و نوک نی | | بر پشت ناقه بستنِ بیمار و سلسله |
| مانند روز حشر، در آن دشت پُر بلا | | یک نیزه آفتاب و زمین داشت، فاصله |
| لب تر نکرد، اصغر بی‌شیرِ خشک‌کام | | الّا ز آب تیر سه پهلوی حرمله |
| زینب چو دید، آن سر پُر خون، به نوک نی | | از دست داد طاقت و آرام و حوصله |
| سر زد به چوب محمل و خونش ز چهره ریخت | | تا باشدش بر آن سر پُر خون، مشاکله |
| آگه نی‌ای که خار مغیلان چه می‌کند؟ | | با طفل پابرهنه و پای پُر آبله |
| فایض گذشت زآن شه و باقی است تا به حشر | | بر روی زادگان خطا، داغ باطله |
