ای دل فکار باش که ایّام ماتم است

ای دل فکار باش که ایّام ماتم است		ای جان سیاه ‌پوش که ماه محرّم است
ای دیده! خون ببار دمادم که اهل دی		دانند آن دمی که غنیمت، همین دم است
زهری ز نو بریخت به کام جهانیان		جام هلاهلی که هلال محرّم است
باز این عزای کیست که دوران ز سر گرفت؟		عالم چو موی ماتمیان، تار و درهم است
دوری ز غم رسید که لبریز شد ز خون		گر کاسۀ گدایی، اگر ساغر جم است
این حشرِ درد و داغ که هر سال نو شود		گر بیش خوانمش ز قیامت، همان کم است
رنگی ز گریه، دست مصیبت به آب ریخت		کز غم، جهان چو آینه یک چشم پُر نم است
بر آب داد،‌ شهرت توفان نوح را		طغیان این سرشک که در چشم عالم است
اشکی کز این غم است به چشم جهانیان		در چشم لاله و گل این باغ، شبنم است
کم نیست بهر اهل ستم، روز رستخیز		این چوب انتقام که از گریه در نم است
در چرخ هم ز شعلۀ این درد سوزناک		خورشید، آتش دل عیسیّ مریم است
آن داغ تازه گشت که هر داغ‌دیده را		درد و غمی که هست، در این داغ، مدغم است
تاریک شد به دیده چو شب، روز مردمان		گویا غروب نیّر مولای اعظم است