در جوانی بی حسین احساس پیری می كنم

در جوانی بی حسین احساس پیری می كنم		بگذر از پیری كه احساس حقیری می كنم
دولتِ عشقش بنازم با لباس نوكری		در سفارت خانه ی دل ها سفیری می كنم
من فقیر اهل بیتم لیك كَشكولم پُر است		فخر بر تاجِ شهان با این فقیری می كنم
گفت زاهد از چه رو بر سینه محكم می زنی		گفتم از آئینه ی دل گَردگیری می كنم
من اسیر رشته ی زلف حسینم، مدعی		ناز بر آزادگان با این اسیری می كنم
گر امیرالعاشقین این عشق را امضاء كند		می روم عرش و ملائك را امیری می كنم
در حرم ناخوانده رفتم حضرت معشوق گفت		خود بیا، بی خود بیا مهمان پذیری می كنم