ادب آموخته مکتب طاهایی تو

بند اول

ای ز دیدار رخت جان پـیـمبـر روشن		دیـدۀ حـق‌نـگـر سـاقـی کـوثــر روشن
در سراپردۀ عصمت که ملک راه نداشت		از جـمـالت دل صـدّیـقـۀ اطهر روشن
یثرب اَر فخر فروشد به فلک نیست عجب		که شد از نور توأش مطلع و منظر روشن
تیرگی نیست در آن سینه که مهر تو در اوست		که ز مهـر تو شده سیـنۀ حیدر روشن
غنچۀ جان شبیر از گل روی تو شکفت		وز تماشای تو شد خاطـر شبّـر روشن
آیت لـطـف خـدایـی و به هـر دل تابی		گر بُوَد سنگ، شود چون دل گوهر روشن
نه همین روی زمین از رخ تو روشن شد		که ز میلاد تو شد اَنجم و اختر روشن
زیب اب نام گرفتی و مرا فخر این بس		که شد از نـام دلارای تو دفـتر روشن
در سراپردۀ عصمت تو از آن زینِ اَبی		که ز سر تا به قدم قدس و عفاف و ادبی

بند دوم

ادب آموختۀ مکتب طاهایی تو		تربیت‌یافتۀ دامن زهرایی تو
زینب قامت دین، زیور رخسار شرف		مظهر کاملۀ عفّت و تقوایی تو
گل گلزار نبی، میوۀ بستان علی		خانۀ فاطمه را شمع دل‌آرایی تو
بزم عترت را آذین ز گل روی تو شد		نقش رحمت را آیینه سراپایی تو
عبرت‌آموز زنانی به حجاب و به وقار		برتر از آسیه و هاجر و سارایی تو
حوریان راست به خاک قدمت بوسه از آنک		غنچۀ گلبن انسیۀ حورایی تو
عجبی نیست اگر زینِ اَبَت نام دهند		که گرامی ثمر اُمّ ابیهایی تو
در صف حشر که هنگام شفاعت باشد		مادرت فاطمه را همره و همپایی تو
در سراپردۀ عصمت تو از آن زینِ اَبی		که ز سر تا به قدم قدس و عفاف و اَدبی