شاهی که جبرئیل بُدی خادم درش

شاهی که جبرئیل بدی خادم درش		خاکم به ‌سر که خاک سیه گشت، بسترش
حلقی که بوسه‌ گاه نبی بود شد ز کین		سیراب ز آب خنجر بیداد حنجرش
از پهلویی به پهلوی دیگر چو می‌نشست		می‌گشت کارگر به جگر نوک خنجرش
او سر نهاد بر سر خاک و سنان ز ظلم		نوک سِنان نهاد به پهلوی دیگرش
کارش ز دست رفت چو در روی دست او		تیر جفا نشست به حلقوم اصغرش
قدّش خمیده از غم اکبر به روزگار		پشتش شکست از غم مرگ برادرش
بودی سرش به نیزه و از نوک نیزه داشت		چشمی به‌ سوی خواهر و چشمی به دخترش
خولی ز کین نهاد، به خاکستر تنور		آن سر که رشک مهر بُدی، روی انورش