ای سر دور از بدن روزی تو سامان داشتی: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی تراث
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
 
خط ۱۶: خط ۱۶:
  | یادداشت =
  | یادداشت =
}}
}}
'''ای سر دور از بدن روزی تو سامان داشتی''' را شاعر آیینی [[صامت بروجردی]] درباره امام حسین(ع) سروده است. این شعر آیینی در گونه مرثیه و در هشت بیت سروده شده است. قالب این شعر غزل و در وزن مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلاتن می‌باشد.


==متن شعر==
{{شعر}}
{{شعر}}
{{ب|ای سر دور از بدن روزی تو سامان داشتی|جا به دوش مصطفی با لعل خندان داشتی}}
{{ب|ای سر دور از بدن روزی تو سامان داشتی|جا به دوش مصطفی با لعل خندان داشتی}}
خط ۲۹: خط ۲۷:
{{ب|«صامتا»! تا خود جزایت چیست، در روز جزا|کامشب اندر این مصیبت، چشم گریان داشتی}}
{{ب|«صامتا»! تا خود جزایت چیست، در روز جزا|کامشب اندر این مصیبت، چشم گریان داشتی}}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}
==پانویس==
==منابع==
[[رده:شعر با موضوع امام حسین(ع)]]
[[رده:شعرهای کهن]]
[[رده:شعر در قالب غزل]]
[[رده:شاعران صاحب دیوان]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۷ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۵:۵۸

ای سر دور از بدن روزی تو سامان داشتی از
صامت بروجردی



در قالب غزل

با وزن مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلاتن

موضوع: امام حسین(ع)


ای سر دور از بدن روزی تو سامان داشتیجا به دوش مصطفی با لعل خندان داشتی
خضر را رهبر تو بودی، جانب عینُ الحَیاتخود چرا در وقت مردن، کام عطشان داشتی
هرگز از یادم نخواهد رفت کاندر کربلاالعطش گفتی به زیر تیغ تا جان داشتی
اوفتاد آخر به دست اهرمن، انگشترتای سلیمانی که عالم، زیر فرمان داشتی
روی اطفال یتیمت، گشت از سیلی سیاهبا همه احسان که در حقّ یتیمان داشتی
گر نبردند از تنت آن کهنه پیراهن، چراروی خاک کربلا، پس جسم عریان داشتی؟
حُرمت مهمان‌نوازی، خولیا! این‌سان نبودرأس مهمان در تنور خویش، پنهان داشتی
«صامتا»! تا خود جزایت چیست، در روز جزاکامشب اندر این مصیبت، چشم گریان داشتی