| شاهی که جبرئیل بدی خادم درش | خاکم به سر که خاک سیه گشت، بسترش | |
| حلقی که بوسه گاه نبی بود شد ز کین | سیراب ز آب خنجر بیداد حنجرش | |
| از پهلویی به پهلوی دیگر چو می‌نشست | می‌گشت کارگر به جگر نوک خنجرش | |
| او سر نهاد بر سر خاک و سنان ز ظلم | نوک سِنان نهاد به پهلوی دیگرش | |
| کارش ز دست رفت چو در روی دست او | تیر جفا نشست به حلقوم اصغرش | |
| قدّش خمیده از غم اکبر به روزگار | پشتش شکست از غم مرگ برادرش | |
| بودی سرش به نیزه و از نوک نیزه داشت | چشمی به سوی خواهر و چشمی به دخترش | |
| خولی ز کین نهاد، به خاکستر تنور | آن سر که رشک مهر بُدی، روی انورش |
