درگاه:ادبیات آیینی
از ویکی تراث
درگاه ادبیات آیینی
با ۱٬۲۹۰ شعر آیینی
شعر آیینی چیست؟
شعر آیینی، شعر مذهبی یا شعر ولایی به اشعاری گفته می شود که با مضامین دینی سروده می شوند. اگرچه اصطلاح شعر آیینی از حوالی دهۀ هشتاد شمسی بر زبان و قلم‌ها جاری شد، اما پیشینۀ سرودن اشعاری با محتواهایی درباره ارزش‌ها، مدح اسطوره‌های مذهبی و بیان فضائل و مناقب اهل‌بیت(ع)، پیشینه‌ای دیرین دارد که به قرون اولیه اسلام می‌رسد.
شعر آیینی را می‌توان با توجه به آنچه از واژۀ «آیین» به‌دست می‌آید، چند گونه تعریف کرد و براین‌اساس دایرۀ شمول تعریف بر مصادیق شعری، افزایش و کاهش خواهد داشت. واژۀ آیین، گاه به‌معنای دین و گاه در معانیِ عام‌تری به‌کار رفته است. این واژه اگر چنانچه به‌معنای ملی و قومی به‌کار رود، افزون‌بر سروده‌های مدح، مرثیه و فضائل اهل‌بیت(ع)، سروده‌های دینی- ملی، مانند آنچه مرتبط با دهۀ فجر یا دفاع مقدس است نیز، شامل خواهد شد.
تصویر برگزیده
کتیبه‌ای در سمت چپ ایوان حرم امام علی(ع) با بیت اول از بند هفتم از هفت‌بند کاشی
درختواره موضوعی
اشعار جدید
- این بار چندم است کفن باز می‌کنم
- ای اذان اشهد انّ علی مولای من
- سجّاده ام معطّر از بوی ربّنا بود
- ای بال و پر شکسته مرا بال و پر مبند
- خزان رسید و به گلزار من شرار انداخت
- صبح ازل طلوعش باطلعت حسن بود
- به پيش چشم پدر ناگهان پسر افتاد
- چگونه روضه نخواند دلی كه تنها شد
- هجوم موج بلا را به چشم خود دیدم
- دست و پا کمتر بزن دشمن تماشا مى کند
- پیش چشمان همه دست به زانو اُفتاد
- یا به جایی خبر مرگ پسر را نبرید
- قنداقه را حسین گرفت و نگاه کرد
- حس می کنی زمین و زمان گریه می‌کنند
- ای خسته از جماعت غرق ریا حسین
- قاتل به قصد قربت اگر تیغ کین کشید
- مشب که با تو انس به ویران گرفته‌ام
- عيان مي كرد راز دل امان می داد اگر وقتش
- بیش از ستاره زخم و فلک در نظاره بود
- دلتنگی هميشه ی بابا علی علی